Een tijdje geleden zakten we af naar Vaals om een flinke ronde te gravelen door het Duitse gebied onder Vaals. En een flinke ronde is het geworden van 100 km met dik 1750 hoogtemeters.
Het is begin september en we vertrekken vanuit het 3 landenpunt onder een strakke en blauwe lucht richting het Aachenerwald. De mooie gravelpaden van het Wald onder onze wielen rollen we richting een 8 kilometer lange verbindingsroute naar Schmithof. Even een paar kilometer asfalt langs de grote baan. Nu vinden we asfalt niet heel erg maar rijden liever over autoluwe paden en door leuke dorpjes. Er moet nog een klein beetje aan de route geschaafd worden. Maar dit zien we veel beter als we thuis aan de route gaan werken. Misschien heen en terug via het Freyenterwald en Munsterwald.
We nemen dan ook een detour en rijden door het dorpje Schmithof om een paar kilometer later bij de eigenlijke start van de route uit te komen. Hoezo eigenlijke start? Nou heel simpel, het rondje Hurtgenwald begint nu pas. Vanaf dit punt zijn de komende 65 kilometer zo goed als onverhard.
We rollen onder een mooi bladerdek door het Vichtbachtal en de hoogtemeters liegen er niet om. Geklommen wordt en niet een beetje ook. We zijn op sommige momenten maar wat blij met het 46 blad aan de achterkant. Op een stukje vaste mtb route worden de cyclocrosstechnieken tevoorschijn gehaald en lopen we met de bike over de schouders over het weggevaagde parkoers. De mega regenval van afgelopen weken heeft bij het riviertje zijn sporen achtergelaten. Gelukkig is dit niet meer dan een paar honderd meter en al snel zitten we weer in het zadel.
De temperatuur stijgt langzaam richting de 25 graden en de kilometers gaan in een redelijk tempo voorbij. De Wehebachtalsperre toont zich. Een stuwmeer van 4 kilometer lang welke begin jaren 80 in bedrijf is genomen. Tijd voor een hapje en een drankje. We hadden voor aanvang al gezien dat er zeer weinig terrasjes zijn onderweg en hebben de thermoskan koffie goed gevuld. Na een hapje en een drankje vervolgen we de route. Het Hurtgenwald ligt op ons te wachten en vanaf nu wordt er echt geklommen. Na 65 kilometer staan we op het hoogste punt van de route. Theoretisch gezien zou het vanaf nu alleen maar makkelijker worden.
Totdat je de Hasselbachgraben inrijdt. Niet iets om op een mooie weekenddag te doen want daar zijn de paden veel te smal voor. Hier gaan we nog een omleiding voor zoeken want deze paden liggen knots en knotsvol met boomwortels. Je stuiterd dan ook alle kanten op en moet een beetje sadistisch zijn aangelegd om het pad af te rijden. Je rijdt over een lengte van 4 km langs een schitterend stroompje met een gemiddelde snelheid waar een snelwandelaar zijn neus voor ophaalt. Tussendoor heb je wel mooie uitzichten en leuke watervalletjes. Dat maakt dan weer veel goed.
Na de Hasselbach rollen we naar de Dreilagerbachtalsperre. Het tweede stuwmeer van deze tocht. We rijden onderlangs de grote wand van het stuwmeer. Achter deze 35 meter hoge wand bevindt zich een kleine 4 miljoen m3 water. Wil je boven van het uitzicht over het meer genieten dan draai je een paar honderd meter naar rechts de Jagerhausstrabbe in. Wij laten het meer lekker liggen voor wat het is en trappen door in de richting van Aken. Het wordt namelijk tijd voor ijsje.
Een ijsje later in de buitenrand van Aken en we gaan voor de laatste kilometers. En meteen komt het nadeel van je auto boven op de Vaalserberg parkeren te boven. Je krijgt namelijk een klim als laatste. Ach, niet zo erg. Deze ligt namelijk lekker in de schaduw en we hebben nog maar een paar kilometer te gaan.
Bij het drielandenpunt aangekomen nemen we nog wat te drinken. De tocht van vandaag was zeer mooi. Uiteraard mede dankzij het schitterende weer. We gaan wel nog een keer terug naar de tekentafel om wat aanpassingen te maken. Maar 1 ding is zeker. Volgend jaar gaan we hem zeker nog een keertje doen.
